The 3 Supremes in Peru Deel 6

14 mei tot en met vandaag 19 mei

De peruaanse ´'touristinlichtendienst' werkt nog gelijk aan hun Incabroeders van weleer. Alle berichten die vroeger doorgegeven moest worden, gingen als een trein. De inca's (500 jaar geleden) kenden het wiel nog niet, een verbazingwekkend feit gezien de uitgestrektheid van het rijk dat onder hun bestuur viel. In plaats daarvan ontwikkelden zij een systeem van ijlbodes, die 'chasquis' werden genoemd: jonge mannen die op vaste afstanden van elkaar een post innamen aan de weg, alert op elk geluid in de verte, of de stoot van een trompethoorn waarmee werd aangegeven dat er een andere ijlbode in aantocht was. Na een tijdje zou de boodschapper opdoemen, de twee renden met elkaar op om buiten adem de informatie over te dragen of een tas te overhandigen, waarna de nieuwe ijlbode naar de volgende post snelde die een paar kilometer verderop lag. Op deze manier kon de informatie wel vierhonderd kilomweter per dag aflerggen.
Ons snelle Henkie stond ont een papier met onze verbasterde namen op het estacion in Cusco. Tuurlijk, er zijn tegenwoordig ook in Peru een heleboel van die zwarte kastjes met cijfertjes die je aan je oor kunt houden, maar dat hij wist welk hostel wij hadden uitgekozen (aan wie hadden we dat uberhaupt verteld) en dat we zin hadden in een taxi na 10 uur zitten .... Ok bingo.
De volgende ochtend ris belden we eerst ons henkie af. Geen geregel buitenshuis. We wilden geen transfer naar de trein, noch wat voor arrangementje ook. De meeste reizigers nemen een treinretour Cusco- Aqua caliente om dan daar met een busje de Machu Pitchu te bereiken. Wij besloten de trage variant te nemen en vervoer te regelen om ons over de berg te brengen naar de Valla Sagrada (het heilge dal).
De inca's noemen het dal tussen Pisac en Ollatatambo heilig, omdat daar zich de beste grond van het rijk bevond, warmwaterbronnen, dichte wouden en zoutpannen en een uitstekend klimaat een er altijd voldoende water was. Ook groeiden er talrijke geneeskrachtige planten, zoals de 'muña', die tot op de dag van vandaag gebruikt wordt in de bestrijding van de Soroche, de hoogteziekte.
De kloof was een warm bad, groen, rustig maar toch overweldigend, puur en wij waren ineens drie kleine meisjes. Twwe dagen vertoefden we er, langzaam doorheen reizend tot we aan de voet van een van de wereldwonderen geraakten.
Daar stonden prima busjes met goede banden, uitgeruste chauffeurs die ons , evengoed weer slingerend langs ravijnen, op de top van een van de hoge bergen dropten.
Ja..... en dan ....
daar stonden we, in alle vroegte, de zon kwam net op, nog geen bussen met toeristen, oog in oog met de meest geheimzinnige incastad. En dan ben je stil.

En nu zijn we terug van weggeweest en weer 'veilig' in Lima.

We komen er aan!!!!!!
liefs, marij, corrie en ellen

Groetjes,

Corry, Marij en Ellen