Verder en route:
Zaterdag 12 mei
De grote treinreis staat op het lijstje. Een reis van 10 uur moet ons naar ons uiteindelijke doel, het heilige dal van de Incas brengen. De trein zal ons, en met ons tal van andere reizigers over de hoogste pas ( de Altiplano 5220 m.) moeten trekken. We hadden de reisroute bewust zo gekozen dat we langzaam zouden stijgen. De zeer ijle lucht van Puno dwong ons weliswaar tot zwaar ademen en regelmatige pauzes, maar de Soroche, de hoogteziekte, heeft geen vat op ons kunnen krijgen. We hebben noch op bed hoeven liggen, noch echte koppijn gehad.
We berekenen nu wel hoe laat we de pas overgaan om dan op tijd de paracetamol achterover te slaan, om zo relaxt mogelijk van de stop op de pas, die bij de reis ingelast is, te kunnen genieten.
Op het perron verdelen de reizigers zich in twee groepen. 40 + gaat rechts, 40 - naar links. De rijtuigen van 40 + zijn uitgerust met gordijntjes en romantische schemerlampjes, voor 40 - was ons verteld zouden houten banken zij, waar we naar 10 uur hobbelen met gebroken botten uit zou komen.
We gingen naar links en troffen prima banken met zelfs een tafeltje in het midden, met jawel ook een kleedje. We waren nog maar net aan het tjoeke-tjoeke of een schone peruaanse kwam vragen of er reizigers waren die een lunch wilden gebruiken. ¨Laar de lunch maar doorkomen¨zeiden we vlotjes. En zo sukkelden we langzaam weg van Puno, langs het Titicacameer, door nauwe bergkloven, langs bruisende bergrivieren, bergen bedekt met ijskappen, dorpjes, veldjes met Lama.s enz. enz.
Rond half 11 werd ons een Pisco sour geserveerd, het peruaanse sterke drankje. Nippend als je reinste sjieke wijven, tuften we langs marktes en boerenhoeven, raaklings langs de huizen en marktkramen. Wel hoopten we dat wanneer het menu uitgeserveerd zou worden we niet als een rijdende etalage van welstand door de sloppenwijken zouden rijden, dat past ons al helemaal niet, alhoewel .... Ja, als westerse reiziger kom je inderdaad nooit los van de luxe dat je er uberhaupt kan zijn.
Al met al waren het 10 fantastische reisuren. Het is dan ook niet voor niets dat deze treinreis bij de top 5 in de wereld staat.
Tegen 6 uur kwamen we aan in Cusco, waar een snelle henkie al was ingeseind dat er 3 loslopende vrouwen in aantocht waren. Ze zouden vast een leuk arrangement Mittchu Pitchu kunnen afnemen.
Groetjes,
Corry, Marij en Ellen
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten