Hallo allemaal,

Zoals jullie allemaal wel zullen weten, ben ik 28 mei eeeeiiiindelijk afgestudeerd!!!!

Daarom wil ik jullie allemaal uitnodigen voor een feestje in Rotterdam op zaterdagavond 9 juni.

Iedereen is van harte welkom!

Groetjes, jullie nichtje Hanneke

The 3 Supremes in Peru Deel 6

14 mei tot en met vandaag 19 mei

De peruaanse ´'touristinlichtendienst' werkt nog gelijk aan hun Incabroeders van weleer. Alle berichten die vroeger doorgegeven moest worden, gingen als een trein. De inca's (500 jaar geleden) kenden het wiel nog niet, een verbazingwekkend feit gezien de uitgestrektheid van het rijk dat onder hun bestuur viel. In plaats daarvan ontwikkelden zij een systeem van ijlbodes, die 'chasquis' werden genoemd: jonge mannen die op vaste afstanden van elkaar een post innamen aan de weg, alert op elk geluid in de verte, of de stoot van een trompethoorn waarmee werd aangegeven dat er een andere ijlbode in aantocht was. Na een tijdje zou de boodschapper opdoemen, de twee renden met elkaar op om buiten adem de informatie over te dragen of een tas te overhandigen, waarna de nieuwe ijlbode naar de volgende post snelde die een paar kilometer verderop lag. Op deze manier kon de informatie wel vierhonderd kilomweter per dag aflerggen.
Ons snelle Henkie stond ont een papier met onze verbasterde namen op het estacion in Cusco. Tuurlijk, er zijn tegenwoordig ook in Peru een heleboel van die zwarte kastjes met cijfertjes die je aan je oor kunt houden, maar dat hij wist welk hostel wij hadden uitgekozen (aan wie hadden we dat uberhaupt verteld) en dat we zin hadden in een taxi na 10 uur zitten .... Ok bingo.
De volgende ochtend ris belden we eerst ons henkie af. Geen geregel buitenshuis. We wilden geen transfer naar de trein, noch wat voor arrangementje ook. De meeste reizigers nemen een treinretour Cusco- Aqua caliente om dan daar met een busje de Machu Pitchu te bereiken. Wij besloten de trage variant te nemen en vervoer te regelen om ons over de berg te brengen naar de Valla Sagrada (het heilge dal).
De inca's noemen het dal tussen Pisac en Ollatatambo heilig, omdat daar zich de beste grond van het rijk bevond, warmwaterbronnen, dichte wouden en zoutpannen en een uitstekend klimaat een er altijd voldoende water was. Ook groeiden er talrijke geneeskrachtige planten, zoals de 'muña', die tot op de dag van vandaag gebruikt wordt in de bestrijding van de Soroche, de hoogteziekte.
De kloof was een warm bad, groen, rustig maar toch overweldigend, puur en wij waren ineens drie kleine meisjes. Twwe dagen vertoefden we er, langzaam doorheen reizend tot we aan de voet van een van de wereldwonderen geraakten.
Daar stonden prima busjes met goede banden, uitgeruste chauffeurs die ons , evengoed weer slingerend langs ravijnen, op de top van een van de hoge bergen dropten.
Ja..... en dan ....
daar stonden we, in alle vroegte, de zon kwam net op, nog geen bussen met toeristen, oog in oog met de meest geheimzinnige incastad. En dan ben je stil.

En nu zijn we terug van weggeweest en weer 'veilig' in Lima.

We komen er aan!!!!!!
liefs, marij, corrie en ellen

Groetjes,

Corry, Marij en Ellen

The 3 Supremes in Peru Deel 5

Verder en route:

Zaterdag 12 mei
De grote treinreis staat op het lijstje. Een reis van 10 uur moet ons naar ons uiteindelijke doel, het heilige dal van de Incas brengen. De trein zal ons, en met ons tal van andere reizigers over de hoogste pas ( de Altiplano 5220 m.) moeten trekken. We hadden de reisroute bewust zo gekozen dat we langzaam zouden stijgen. De zeer ijle lucht van Puno dwong ons weliswaar tot zwaar ademen en regelmatige pauzes, maar de Soroche, de hoogteziekte, heeft geen vat op ons kunnen krijgen. We hebben noch op bed hoeven liggen, noch echte koppijn gehad.
We berekenen nu wel hoe laat we de pas overgaan om dan op tijd de paracetamol achterover te slaan, om zo relaxt mogelijk van de stop op de pas, die bij de reis ingelast is, te kunnen genieten.

Op het perron verdelen de reizigers zich in twee groepen. 40 + gaat rechts, 40 - naar links. De rijtuigen van 40 + zijn uitgerust met gordijntjes en romantische schemerlampjes, voor 40 - was ons verteld zouden houten banken zij, waar we naar 10 uur hobbelen met gebroken botten uit zou komen.
We gingen naar links en troffen prima banken met zelfs een tafeltje in het midden, met jawel ook een kleedje. We waren nog maar net aan het tjoeke-tjoeke of een schone peruaanse kwam vragen of er reizigers waren die een lunch wilden gebruiken. ¨Laar de lunch maar doorkomen¨zeiden we vlotjes. En zo sukkelden we langzaam weg van Puno, langs het Titicacameer, door nauwe bergkloven, langs bruisende bergrivieren, bergen bedekt met ijskappen, dorpjes, veldjes met Lama.s enz. enz.
Rond half 11 werd ons een Pisco sour geserveerd, het peruaanse sterke drankje. Nippend als je reinste sjieke wijven, tuften we langs marktes en boerenhoeven, raaklings langs de huizen en marktkramen. Wel hoopten we dat wanneer het menu uitgeserveerd zou worden we niet als een rijdende etalage van welstand door de sloppenwijken zouden rijden, dat past ons al helemaal niet, alhoewel .... Ja, als westerse reiziger kom je inderdaad nooit los van de luxe dat je er uberhaupt kan zijn.
Al met al waren het 10 fantastische reisuren. Het is dan ook niet voor niets dat deze treinreis bij de top 5 in de wereld staat.

Tegen 6 uur kwamen we aan in Cusco, waar een snelle henkie al was ingeseind dat er 3 loslopende vrouwen in aantocht waren. Ze zouden vast een leuk arrangement Mittchu Pitchu kunnen afnemen.

Groetjes,

Corry, Marij en Ellen

The 3 Supremes in Peru Deel 4

Daar zijn we weer

Maandag 7 mei
Arequipa is een wondermooie stad en heeft heel veel te bieden. Het ligt op 2380m. in een kurkdroge steenwoesternij, maar heeft veel te danken aan het smeltwater van de hoge bergen, zoals de El Misty (5822m.) de Pichu pichu (566m.) en de hoge Chachani (6075m.).
Mede daardoor kon er een groot klooster gesticht worden wat sinds een paar jaar ook open gesteld is voor publiek. Het was als een plaatjesboek, elk hoekje, kamertje, nisje, cel maar vooral de keukens: elk plekje was een plaatje. Plaatjes in Kretablauw, Marokkoabrikoos of portugeesgeel. Uren hebben we er vertoefd totdat onze magen begonnen te klagen en we weer de arcades van de Plaza de Armas beklommen om een arroz con legumas en een avocadosalalde tot ons te nemen.

Dinsdag 8
Vandaag bezoeken we Yuanita. Yuanita is een meisje van twaalf jaar dat door de Inca zo´n 500 jaar geleden geofferd is om de gunst van de bergen te verkrijgen. Sommige bergen rommelden en spuugden vuur. Een offer zou ze doen bedaren. Uit een goede familie werd een knap, intelligent en gezond meisje gekozen, ze werd naar de Inca gebracht die haar goddelijke kracht en verdovende drups toediende. Daarna werd ze in processie naar de plek van elllende gebracht, nog wat verdovend spul, doodsklap en in de top van de berg in een tombe geplaatst met alles wat ze in het volgend leven nodig had.
Jaren is ze daar in de vrieskou bewaard gebleven, in een perfekte staat. Nadat de vulkaanberg weer een eruptie had (1995) werd de mummie van Yuanita gevonden en in processie naar beneden gebracht, naar de universiteit van Arequipa, die ervoor gezorgd heeft dat ze, bij een temparatuur van - 20 graden, sinds twee jaar te bezoeken is. (onderzoek is nog volop gaande).
Tot nu toe zijn er 28 kindoffers gevonden, maar met de milieuveranderingen en het smelten van de ijscaps zullen er vast meer volgen.

9 mei
Om 4 uur checken we in voor Puno. We rijden door Áfghanistan´, wegen tegen de bergen geplakt. Hoge passen, 4500 meter, diepe ravijnen. Het is een slechte bus, een pueblobus. We zijn schijtbang en er is geen plee aan boord. Juist een dag eerder is een bus verongelukt, 22 doden. Onderuit gezakt en verstand op nul, komen we in een ijskoud Puno aan. We zullen moeten wennen aan de koude ijle lucht.
´Nachts is het op onze poolse kamer vreselijk koud en daarbij ook nog een ijzige tl lamp en een ijsblauwe muur en geen mannen om ons te verwarmen. Met al onze kleren aan stappen we in bed en nog krijgen we de bibbers en ademen zwaar. Pas in de ochtend vallen we in slaap.

10 mei: Kalm aan en wennen aan het leven op 3500 meter hoogte.

11 mei We hebben een boot geregeld om het Titikakameer op tegaan en de indianenstam De Uros, op de drijvende eilanden te bezoeken. De drijvende eilanden bestaan uit metersdikke lagen bies dat steeds opnieuw moet worden vervangen omdat de onderste laag langzaam wegrot. We troffen autenthieke families aan. Vrouwen in felgekleurde dikke rokken en vesten, kinderen met leren gezichtjes met stevige snotneuzen, vissense vaders met hoedjes en natuurljk een hoop handwerk die de blanke bezoekers moeten verleiden.
Ook een eiland 3 uur varen , vlakbij de boliviaanse grens, werd met een bezoek vereerd. Daar zijn de mannen de godganselijke dag aan het breien, hun specialiteit. Het moet gezegd, het breiwerk was van hoge kwaliteit, zelfs zo dat dit handwerk op de lijst van Unesco, wereld cultuurerfgoed is gezet.

Rozig van de hele dag varen op het hoogs gelegen meer van de wereld, rollen we nu onze bedjes in, om morgen vroeg op te staan voor de mooiste 10 uur durende treinreis.
Op naar Cusco.

Voor iedereen nu muchos van het een of het ander.
Corry, Marij en Ellen

The 3 Supremes in Peru Deel 3

Na the flying high boven de nasca-lines gaan we licht misselijk terug naar ons hostel. We leggen ons neder en vallen in slaap. Daarna pakken we ons weer bij elkaar om het Cementeria de Chauchilla, een plek op de pampa waar duizend jaar oude mummies, botten, schedels, flarden kleding potscherven verspreid lagen, zomaar in het woestijnzand. Het was een oude begraafplaats vol tombes, waarin de voorouders met huid en haar, met potten voedsel en goud in foetushouding werden bijgezet.
Huaqueros (grafrovers) hebben het hele kerkhof geplunderd, de waardevolle potten en goud meegenomen, de mummies weggegooid op de pampa. Pas sinds 1 jaar is er een afzetting gemaakt en is "de laatste rust" teruggegeven in de nieuw schoongemaakte tombes.
We keken, we waren stil, stil van ontroering, schoonheid, vertedering. Glimlachende mummies, soms met gebakerde babies, prachtige weefsels, schedels, stapels botten, stoer verbonden of versierd. Zelfs de overkappingen speelden mee in de koestering en de zon gaf zijn mooiste avondlicht, srijkend over zijn oude onderdanen.

Na het oude cementeria bewijzen we ook nog de laatste eer aan de gestorven armen van de laatste decennia van Nasca.
Aan de rand van de zandvlakte staan tientallen kruisen. Simpele kruisen van allerlei resten ijzer. Met soms uit plastic zakken geknipte rozen, vastgemaakt met ijzerdraad. Gratis en voor niks zijn ook zij aan de grond toevertrouwd.

Morgen nemen we de nachtbus naar Araquipa, een rit van 10 uur, langs hoge bergen, diepe dalen en jawel ...echte ravijnen. Gelukkig zien we niks en het zou wel heel toevallig zijn .......

Yes!!! Gelukt. Geradbraakt maar gezond aangekomen.
Arequipa is een prachtige stad, met oude koloniale gebouwen, monasteres, een beeldschoon stadsplein. Je waant je soms in Parijs, ware het niet dat er hier en daar al echte Incavrouwen met cactusvijgen op de hoeken staan en er altijd wel ergens een panfluit fluit.

Muchos baisos oftewel lekkere kussen voor onze liefdes, en de rest een ferme hand.
Corry, Marij en Ellen

The 3 Supremes in Peru Deel 2

Dat doen we nooit meer.
Nooit meer in zo,n piepklein oud 5 persoons Chessnaatje.
Stotend de hoogte in, dan heftige loup naar links, strakke lus naar rechts. Ik (ellen) probeer niet te bewegen, niet te kijken hoe het Marij en Corrie achter me vergaat. De piloot gebaart met losse handen wat voor moois er allemaal op de pampa te ontdekken is. Wacht, hij zal even een duikvlucht voor ons maken, kunnen we het goed zien. De italiaanse voor ons valt in zwijm, de australische duikt in haar kotszak, en wij... wij blijven stoer overeind!
Corrie blijkt haar nagels in mijn stoel te hebben gezet en zegt niks meer, Marij kijkt dapper naar buiten en bidt ondertussen, dat deze vlucht snel voorbij mag vliegen. Ik ben nooit een hoogvlieger geweest en zit in de lucht genageld en onder ons .... de mooiste lijnen en tekeningen op het plateau en tegen de rotswanden: het meest raadselachtige erfgoed van de Nascacultuur, het groots astronomische boek ter wereld. Volgens een van de theorien een in veelvoud vergrote tekening van een originele schets van oude nascakunstenaars/wetenschappers van bijna 2000 jaar geleden. Hoe dan ook, ondanks alle ellende daarboven van een onuitsprekelijke schoonheid.
Echt, we proberen zo veel mogelijk te kijken, te genieten maar we willen terug naar de aarde.
Voor ons geen flying sisters anymore.

Adios amigos/amores

Corry, Marij en Ellen

ps. Het verhaal van de mummies op de vlakte volgt.
Eerst gaan we met de nachtbus naar Areguipa.

The 3 Supremes in Peru Deel 1

Een klein verslag van een stukje Peru

Pisco, 30 april 2007
Questa dia, questa dia magnifica,
Wekker op 6 uur, ontbijtje continental, 7 uur busje voor. Op naar Paracas.
Speedbootje in (we hadden een houten boot met pruttelende motor verwacht) en full speed de Pacific op. Eerst naar El Candelabre, een teken aan de zandwand en dan door naar Islas Ballestas, een prachtige rotsformatie in de zee. Op de rotswanden duizenden vogels, Jan van Gents, Incazwaluwen en .... pinquins en honderden zeeleeuwen. Rond de boot brullende papazeehonden, corrigerende mama's en a lot of baby's.
Terug in Paracas drinken we een koffietje met peruaanse hoge cake en dan hup het krakkemikkige busje en het National Park Paracas in. Wat een beauty woestijnduinen in allerlei verschilllende kleuren zand, met randje, zonder randje, hoekig of rond.
We een een visje bij El Che en sukkelen tevreden terug naar Pisco.

1 Mei
1 Mei, de dag van de arbeid. Al vroeg staan de mannen voor het stadhuis klaar om de vlag, maar ook allerlei spandoeken eerbiedig te ontvouwen. Als de groepen zich in volgorde van belangrijkheid geformeerd hebben, worden we uitgenodigd te vlag mee te torsen. Zo schuifelen we mee langs het Placa Mayor van Pisco en roepen "Viva" en ballen de vuist. Het wordt zeer gewaardeerd en we worden volop gefotografeerd en gefilmd. Maar we moeten door, adios amigos, adios camarados. Op naar .....

Huachachina, 46 km. ten z. van Pisco, is een laguno (een oase). De "wel", omzoomd door palmen is geheel omringd door giant dunes. Vanuit onze slaapplek kijk je tegen zand zover en zo hoog je oog reikt. We vallen in slaap en dromen van oases en palmbomen.

3 Mei
We zijn op weg naar Nasca. Morgen de lucht in om de indianenlijnen van Maria Reich, de ontdekster, te kunnen spotten. Spannend!!!

Muchos baisos nos amores en muchos adios amigos


Corry, Marij en Ellen